Er zijn heel wat soorten relaties of verbindingen mogelijk: een partnerrelatie, een relatie met een familielid, collega, vriend, kennis,…

Ik moet je niet vertellen dat je relatie met je partner de allerdichtste (lees maar intiemste) relatie omvat. Vandaar, kun je thuiskomen bij je partner, dan is dat al heel wat. En toch komt net deze relatie ook vaak onder spanning te staan.

Hoe komt dat?

De relatie die we hadden met onze ouders alsook hoe onze ouders onderling met elkaar omgingen, hun liefde toonden, omgingen met problemen,… zijn van heel groot belang geweest hierin. Want het is namelijk van hieruit dat we vaak gaan reageren in onze huidige relatie(s). We kunnen spreken we over een veilige of onveilige hechting.

Kende je als kind een veilige hechting?

Had je voorspelbare, zorgzame, beschermende (maar geen overbeschermde) ouders waar je op kon rekenen en die je groei stimuleerden (fysiek, emotioneel en intellectueel)?

Ervoer je daarnaast rust, respect, evenwicht in verantwoordelijkheden, ruimte voor elke ouder apart en een samenzijn, een liefdevol samenzijn,… tussen je ouders…

Dan heb je een basisvertrouwen meegekregen waarbij je zowel jezelf als de ander ok vindt èn er een vertrouwen is in de omgang met elkaar.

Zo kun je veel makkelijker omgaan op een volwassen manier met de problemen binnen een relatie, die zich ongetwijfeld voordoen daar we 2 verschillende mensen zijn.

Ben je echter onveilig gehecht, dan heb je onbewust een wantrouwen in de ander en jezelf.

Een angst, boosheid of schaamte nestelde zich in jou, omdat je als kind werd afgewezen/niet gezien, wat de reden ook moge geweest zijn. Was het specifiek naar jou, was het broer/zus/papa of mama die aandacht nodig had of had de relatie tussen de ouders het moeilijk waardoor geen aandacht naar jou ging? Het maakt niet uit. In elk geval, door niet gezien te worden, verloor je je eigenwaarde. En het is deze pijn die eerder vroeg dan laat naar boven komt in de relatie.

Als kind echter kon je niet anders. Het was je overleving te zoeken naar beschermingsmechanismen.

Nu is het echter belangrijk deze te leren kennen, de pijn die diep in je zit te leren voelen (helen) en je behoeften en noden, die je toen aan de kant zette terug in kaart te brengen.

Hieronder lees je enkele signalen die binnen een relatie kunnen voorkomen en aantonen dat therapie zinvol is:

• stilzwijgen of een ontwijken van elkaar/conflictsituaties (voor de goeie vrede zeg maar)
• frustraties en ruzies (al zeker in het bijzijn van kinderen)
• onvoldoende samen zijn
• geen samenspraak in beslissingen naar bijv. kinderen toe
• onvoldoende ruimte voor elk apart
• onevenwicht in verantwoordelijkheden binnen het gezin
• intieme storing
• vreemd gaan
• geen of onvoldoende toekomstperspectief
• neiging de relatie te willen stopzetten

Hoe pakken we het praktisch aan?

Ik raad aan eerst een 5-tal sessies elk apart te komen. Zo toon je ook meteen aan elkaar de bereidheid om aan jezelf te werken met het oog op een betere relatie. Daarbij krijg je zicht op wanneer je vanuit kindpijn en wanneer je vanuit volwassenheid reageert. Meer hierover op de pagina Innerlijk kind en criticus

Daarna is het makkelijker om samen verder te gaan, elkaar terug te zien, met respect voor elkaars sterktes en zwaktes, zonder het gevoel te moeten bijspringen maar eerder vanuit een samen sterk waarbij 1+1 meer is dan 2.

Ook kan er beslist worden, na een tijd relatietherapie, om de relatie stop te zetten. Steeds aan te raden is dat dus vanuit volwassenheid, vanuit een bewust kiezen te doen. Gebeurt dit echter vanuit kindpijn, dan is het effect van stopzetten van de relatie niet vervullend op langere termijn. Een nieuwe partner kan desgevallend worden aangetrokken die dezelfde pijn in je naar boven haalt. En je begint van voor af aan…

Weet, heel wat zaken dat ik hierboven omschrijf, zijn ook van toepassing op de andere relaties: werk, vriendschap,…

Wees welkom als je wilt bouwen aan jouw/jullie relatie(s)!